تعداد نشریات | 31 |
تعداد شمارهها | 1,010 |
تعداد مقالات | 8,940 |
تعداد مشاهده مقاله | 9,770,869 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 8,070,858 |
مقایسه اثربخشی بازیدرمانی انفرادی و بازیدرمانی همراه با خانوادهدرمانی بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجه | ||
مشاوره کاربردی | ||
مقاله 2، دوره 5، شماره 2، اسفند 1394، صفحه 23-36 اصل مقاله (513.13 K) | ||
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22055/jac.2016.12575 | ||
نویسندگان | ||
سهیلا ترابی مخصوص* 1؛ مهدیه رحمانیان2؛ پگاه فرخ زاد3؛ هوشنگ علیبازی4 | ||
1کارشناس ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی رودهن (نویسنده مسئول) | ||
2عضوهئت علمی/دانشگاه پیام نورواحد تهران جنوب مسئول آطمایشگاه روانشناسی/دانشگاه پیام نور تهران جنوب مسئول مرکز مشاوره روانشناسی /دانشگاه پیام نور تهران جنوب | ||
3عضوهئت علمی /دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن | ||
4مدرس /دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب | ||
چکیده | ||
اختلال بیش فعالی/نقص توجه یکی از شایعترین اختلالهای روانشناختی دوران کودکی است، بنابراین شناسایی روش درمانی مؤثر و ماندگار بسیار مهم است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی بازیدرمانی انفرادی با بازیدرمانی توأم با خانوادهدرمانی در کاهش مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به ADHD بود. 20 کودک 12-7 ساله مقطع دبستان مبتلا به اختلال بیشفعالی/نقص توجه برای مصاحبه بالینی انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش گمارده شدند. والدین در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون سیاهه رفتاری کودکان (CBCL) را تکمیل کردند. دادهها با استفاده از نرم افزار 21- SPSSوروش آماری تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی در کاهش مشکلات رفتاری کودکان مؤثرند. اگرچه در کاهش مشکلات اجتماعی، توجه و برونیسازی بین دو روش درمانی تفاوت مشاهده نشد، اما دو گروه در کاهش مشکلات برونیسازی و تفکر با یکدیگر متفاوت بودند. پژوهش حاضر بیانگر این است که گرچه اثربخشی دو روش درمانی در کاهش مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال بیشفعالی/نقص توجه یکسان است، اما نگاه کردن به این اختلال از دیدگاه سیستماتیک و خانوادهدرمانی اثرگذارتر خواهد بود. | ||
کلیدواژهها | ||
واژههای کلیدی: بازیدرمانی؛ خانوادهدرمانی؛ مشکلات رفتاری؛ اختلال بیش فعالی/نقص توجه | ||
مراجع | ||
امیری، محسن. (1392). تأثیر آموزش مادران با رویکرد آدلر-درایکورس بر نشانههای مثبت و منفی در کودکان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی. فصلنامه روانشناسی افراد استثنایی، 3(12)، 26-1. بریس، نیکلا؛ کمپ، ریچارد؛ سلنگار، رزمری. (2009). تحلیل دادههای روانشناسی با دادههای SPSS. ترجمه علیآبادی، خدیجه و صمدی، علی. انتشارات دوران: تهران. پلنت، جولی. (1389). SPSS. ترجمه علیرضا کاکاوند. نشر سرافراز: تهران. جدیدی، محسن؛ شمسایی، محمدمهدی؛ مظاهری، محمدمهدی و خوشابی، کتایون. (1391). چالش مداخلات: تا چه اندازه هر یک از مداخلات آموزش مدیریت والدین، نوروفیدبک و ریتالین بر بهبود اختلال بیش فعالی/نقص توجه و شاخص استرس والدین تأثیر دارند. فصلنامه خانواده پژوهی، 29(7)، 1-13. چراغی، مولایی، لیلا؛ خسروی، زهره و بنی جمالی، شکوه سادات. (1392). بررسی نقش نظارت بر کاهش مشکلات رفتاری دختران 6-12 ساله مبتلا به بیش فعالی/نقص توجه: مقایسه خود نظارتی و نظارت مادر. فصلنامه خانواده پژوهی، 36(5)، 21-12. درتاج، فریبرز و محمدی، اکبر. (1389). مقایسه عملکرد خانواده کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه/بیش فعالی با عملکرد خانواده کودکان بدون اختلال بیش فعالی/نقص توجه. فصلنامه خانواده پژوهی، 22(8)، 39-30. رباط میلی، سمیه؛ برجعلی، احمد؛ علیزاده، حمید؛ فرخی، نورعلی و نوکنی، مصطفی. (1393). آموزش رایانه یار توجه انتخابی در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی با تظاهر بیتوجهی. فصلنامه کودکان استثنایی، 3(14)، 17-6. ساداتی، سمیه؛ افروز، غلامعلی؛ شکوهی یکتا، محسن؛ رستمی، رضا؛ به پژوه، احمد و غباری بناب، باقر. (1393). بررسی اثربخشی درمان نوروفیدبک بر بازداری رفتاری و تکانشگری دانش آموزان دارای اختلال کاستی توجه و بیش فعالی. فصلنامه کودکان استثنایی، 2(14)، 66-57. محمد اسماعیل، الهه. (1382). بازیدرمانی: نظریهها، روشها و کاربردهای بالینی. تهران: انتشارات دانژه. مینایی، اصغر. (1385). انطباق و هنجاریابی سیاهه رفتاری کودک آخنباخ. پژوهش در حیطه کودکان استثنایی، 6(1)، 558-529. مینوچین، سالوادر و فیشمن، چارلز. (1946). فنون خانوادهدرمانی. ترجمه فرشاد بهاری و فرح سیا (1387). انتشارات رشد: تهران. نعمت اللهی، مریم و طهماسبی، سیامک. (1393). بررسی تأثیر آموزش مهارتهای سازگاری به والدین بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان. فصلنامه خانواده پژوهشی، 38(10)، 174-159. یزدخواستی، فریبا و عریضی، حمیدرضا. (1390). هنجاریابی سه نسخه کودک، پدر/مادر و معلم سیاهه رفتار کودک در شهر اصفهان. مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران، 17(1)، 70-60.
American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and Statistical manual of mental disorders (5th ed.) Washington, DC. Berkel, C. Mauricio, A. M. Shoenfelder, E. &Sandler, I. N. (2011). Putting the pieces together: An integrated model of program implementation. Prevention Science, 12, 23–33. Biederman, J. (2004). Impact of comorbidity in adults with attention-deficit/hyperactivity disorder. Journal of Clinical Psychiatry, 65(3), 3-7. Clarke, AT; Marshall, SA.; Mautone, JA; Soffer, SL; Jones, HA; Costigan, TE; Patterson, A; et al. (2015). Parent attendance and homework adherence predict response to a family–school intervention for children with ADHD. Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology, 43(5), 721–727. Cubillo, A; Halari, R; Smith, A; Taylor, E; Rubia, K. (2011). A review of frontal-striatal and frontal-cortical brain abnormalities in children and adults with attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) and new evidence for dysfunction in adults with ADHD during motivation and attention. Cortex. 48(2), 194-215. Ingoldsby, EM. (2010). Review of interventions to improve family engagement and retention in parent and child mental health programs. Journal of Child and Family Studies, 19:629–645. Kim, JW; Sharma, V; Ryan, ND. (2015). Predicting methylphenidate response in ADHD using machine learning approach. International Journal of Neuropsychopharmacology, 18(11), 15-26. La Greca, AM; Silverman, WK; Lochman, JE. (2009). Moving beyond efficacy and effectiveness in child and adolescent intervention research. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 77, 373–382. Morgensterns, E; Alfredsson, J; Hirvikoski, T. (2015). Structured skills training for adults with ADHD in an outpatient psychiatric context: an open feasibility trial. Attention Deficit and Hyperactivity Disorders, 7(1), 89-99. Park, WJ; Park, SJ; Hwang, SD. (2015). Effects of cognitive behavioral therapy on attention deficit hyperactivity disorder among Scholl- aged children in Korea: A meta- analysis. Journal of Korean Academy of Nursing, 45(2), 169-182. Rubia, K. (2010). “Cool” inferior fronotstrital dysfunction in attention-deficit/hyperactivity disorder versus ‘‘hot’’ ventro-medial orbitofrontal-limbic dysfunction in conduct disorder: A Review. Biological Psychiatry, 69(12), 69–87. Theule, J; Wiener, J; Tannock, R; Jenkins, JM. (2013). Parenting stress in families of children with ADHD: A meta-analysis. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 21(1), 3-17. Weijer-Bergsma, E; Formsma, AR.; de Bruin, EI; Bogels, SM. (2012). The effectiveness of mindfulness training on behavioral problems and attentional functioning in adolescents with ADHD. Journal of Child and Family Studies, 21,775-787. Wender, PH. (2000). ADHD: Attention-deficit hyperactivity disorder in children and adults. Oxford: University Press. Ziereis, S; Jansen, P. (2015). Effects of physical activity on executive function and motor performance in children with ADHD. Developmental Disabilities, 38,181-191. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,357 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,244 |